........

خط به خط، اشک نویسی مرا می خوانی
رفتنت، رفتنِ جان است، خودت می دانی

مثل هر بار که بستی و نرفتی، این بار
چمدان باز کن و باز بگو می مانی

هی مرا پس زدی و پیش کشیدی، نکند
پای برگشت نداری که مرا می رانی؟

بروی باغچه ی قالی نُه متری ما
خشک خواهد شد از این غصّه که می افشانی

هر چه گفتم که بمان، فایده انگار نداشت . . .
رفتنت، رفتن جان است، خودت می دانی!

رضا احسان پور